Po zawarciu związku małżeńskiego pomiędzy małżonkami powstaje ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej, chyba że małżonkowie zawarli umowę majątkową małżeńską.

Po zawarciu małżeństwa zarówno mąż, jak i żona posiadają swój majątek osobisty, jak i majątek wspólny. Zatem, w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej występują: majątek wspólny, majątek osobisty kobiety i majątek osobisty mężczyzny.

Właścicielem i zarządcą przedmiotów wchodzących w skład majątku osobistego danego małżonka jest wyłącznie ten małżonek. Nie potrzebuje on zgody drugiego z małżonków m. in. na sprzedaż rzeczy wchodzącej w skład jego majątku osobistego. Środki ze sprzedaży rzeczy należącej do majątku osobistego zasilają także majątek osobisty.

Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

• przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,

• przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,

• prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,

• przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,

• prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie (m. in. prawo dożywocia przysługujące wyłącznie jednemu z małżonków, służebności osobiste, prawo do alimentów)

• przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość),

• wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,

• przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,

• prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,

• przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Natomiast przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków są objęte wspólnością ustawową także w wypadku, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.

Odnosząc się do wchodzących w skład majątku osobistego, przedmiotów służących do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków, wskazać należy, iż są to przedmioty, które służą tylko jednemu z małżonków, a nie innym członkom rodziny. Przykładami takich rzeczy są m. in. : ubrania, zegarek, okulary, pojazd inwalidzki, sprzęt sportowy przeznaczony do wyłącznego użytku małżonka.

Natomiast zgodnie ze stanowiskiem judykatury, samochód osobowy, chociażby korzystał z niego tylko jeden z małżonków, jako użyteczny środek komunikacji może służyć zaspokojeniu potrzeb innych członków rodziny, a zatem nie jest objęty cechą wyłączności.

Postępowanie przygotowawcze prowadzone zarówno w formie dochodzenia, jak i śledztwa składa się z dwóch etapów: postępowania in rem (postępowania w sprawie) oraz postępowania in personam (postępowania przeciwko osobie). Momentem granicznym pomiędzy tymi dwoma fazami postępowania stanowi właśnie przedstawienie zarzutów.

W postępowaniu przygotowawczym prowadzonym w formie śledztwa przedstawienie zarzutów przybiera zawsze formę postanowienia o przedstawieniu zarzutów. Ogłasza się je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju. W postanowieniu o przedstawieniu zarzutów zawarty jest opis czynu zarzucanego podejrzanemu lub też czynów oraz ich kwalifikacja prawna. Po przedstawieniu zarzutów, a przed rozpoczęciem przesłuchania w charakterze podejrzanego, należy pouczyć podejrzanego o przysługujących mu prawach w postępowaniu karnym. Na tym etapie, w tym także podczas przesłuchania podejrzany może mieć już obrońcę, który może uczestniczyć w jego przesłuchaniu. W dochodzeniu natomiast nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że podejrzany jest tymczasowo aresztowany. Przesłuchanie osoby podejrzanej zaczyna się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego.

W przypadku, gdy po przedstawieniu podejrzanemu zarzutów zajdzie konieczność modyfikacji przedstawionych mu uprzednio zarzutów tj. dojdzie do istotnej zmiany opisu czynu zarzuconego podejrzanemu lub jego zachowanie należy zakwalifikować jako wypełniające znamiona surowszego przepisu, bądź też podejrzanemu należy zarzucić czyn nie objęty wydanym uprzednio postanowieniem o przedstawieniu zarzutów - sporządza się nowe postanowienie. Również to postanowienie ogłasza się podejrzanemu, a następnie przesłuchuje się go. Również w tej czynności może uczestniczyć obrońca podejrzanego.

Czy podejrzany już na etapie postępowania przygotowawczego powinien mieć obrońcę? Na pewno obecność obrońcy podejrzanego przy jego przesłuchaniu jest przydatna. Obrońca czuwa bowiem nad właściwym przebiegiem przesłuchania, może także zadawać pytania podejrzanemu.

W trakcie przesłuchania, po przedstawieniu zarzutów, podejrzany wskazuje bowiem, czy przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu albo też nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podejrzany może także przyznać się częściowo do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nadto, podejrzany ma następnie możliwość swobodnej wypowiedzi, a także odmówić składania wyjaśnień. Podejrzany może do czasu zawiadomienia go o terminie zaznajomienia z materiałami śledztwa żądać podania mu ustnie podstaw zarzutów, a także sporządzenia uzasadnienia na piśmie, o czym należy go pouczyć. Uzasadnienie doręcza się podejrzanemu i ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni. W uzasadnieniu takim należy w szczególności wskazać, jakie fakty i dowody zostały przyjęte za podstawę zarzutów.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

 Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

Pracownik, który otrzymał od pracodawcy wypowiedzenie umowy o pracę może w terminie 21 dni od jego otrzymania odwołać się od przedmiotowego wypowiedzenia do Sądu pracy.

Pracownik, któremu wypowiedziano umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony może domagać się uznania przez Sąd wypowiedzenia za bezskuteczne, a w przypadku gdy okres wypowiedzenia już minął może domagać się przywrócenia do pracy.

W przypadku wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony, pracownik może także wystąpić z żądaniem odszkodowania, zamiast z roszczeniem o przywrócenie do pracy, czy też uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne. Wysokość odszkodowania, jakiego pracownik może się domagać, została określona wart. 47¹ k.p. Odszkodowanie zamiast przywrócenia do pracy, czy uznania wypowiedzenia za bezskuteczne może również być zasądzone z inicjatywy sądu. Sąd może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeśli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe. Wtedy właśnie zasądza odszkodowanie.

Odszkodowanie, którego może domagać się pracownik przysługuje mu w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Zatem, najniższe odszkodowanie, którego może domagać się pracownik, któremu wypowiedziano umowę o pracę z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia odpowiada jego trzymiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę. Przyjmuje się, że pracownik może dochodzić odszkodowania będącego równowartością jego zarobków brutto, a nie netto.

Jeżeli natomiast pracodawca wypowiedział pracownikowi zatrudnionemu na okres próbny bądź określony umowę o pracę z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Odwołanie zostanie uwzględnione, jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, np. nie zawiera uzasadnienia. Pracownik może także kwestionować wskazane przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia mu stosunku pracy. Powody te powinny być bowiem ważne i rzeczywiste.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

W polskim porządku prawnym umowy o spadek po osobie żyjącej są nieważne, wyjątkami przewidzianymi w Kodeksie cywilnym. Wyjątkiem takim jest m. in. umowa o zrzeczenie się dziedziczenia.

Przyszły spadkobierca ustawowy może zawrzeć z przyszłym spadkodawcą (a więc osobą po, śmierci której dziedziczyłby) umowę, w której zrzeka się dziedziczenia po niej. Aby taka umowa wywierała skutki prawne, musi być zawarta w formie aktu notarialnego, a zatem musi ją sporządzić notariusz. Umowa zawarta w innej formie jest nieważna.

W umowie o zrzeczenie się dziedziczenia zrzekający się zrzeka się dziedziczenia po przyszłym spadkodawcy, a spadkodawca oświadcza, iż oświadczenie to przyjmuje. Wskazać należy, iż jeżeli strony w treści przedmiotowej umowy nic innego nie postanowią, przyjmuje się, że skutki zrzeczenia się dziedziczenia obejmują również zstępnych zrzekającego się. Przez umowę tę zatem, zrzekający się z dziedziczenia eliminuje także swoje dzieci czy wnuki. Wskazać jednak należy, iż strony umowy o zrzeczenie się dziedziczenia, mogą postanowić inaczej tj. w treści umowy mogą zawrzeć zapis na podstawie, którego oświadczą, że skutki zrzeczenia się dziedziczenia nie rozciągają się na zstępnych zrzekającego się.

Zrzeczenie się dziedziczenia dotyczy dziedziczenia ustawowego, a nie testamentowego. Zatem, pomimo zawarcie umowy o zrzeczenie się dziedziczenia, spadkodawca może powołać zrzekającego się do dziedziczenia w testamencie.

Osoba, która zrzekła się dziedziczenia traktowana jest przez prawo tak, jakby nie dożyła otwarcia spadku po danym spadkodawcy. To samo tyczy się jej dzieci, o ile w umowie nie zawarto stosownego wyłączenia. Zatem, od dziedziczenia po danym spadkodawcy wyłączony jest cały szczep.

Zrzekający się zawiera umowę zrzeczenia się dziedziczenia po spadkodawcy najczęściej z powodu tego, że zdaje sobie sprawę ze znacznego zadłużenia tego ostatniego, za które nie chce odpowiadać oraz składać oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku po nim.

Należy jednak pamiętać, że osoba, która zrzekła się dziedziczenia po przyszłym spadkodawcy oraz jej zstępni nie mogą także po śmierci spadkodawcy domagać się zachowku po nim.

Zrzeczenie się dziedziczenia może być uchylone przez umowę między tym, kto zrzekł się dziedziczenia, a tym, po kim się dziedziczenia zrzeczono. Umowa powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

 Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

Renta wyrównawcza inaczej renta uzupełniająca przysługuje poszkodowanemu na podstawie art. 444 § 2 k.c. m. in. w przypadku, w którym osoba pozostająca w stosunku pracy uległa wypadkowi, czy to przy pracy czy to np. wypadkowi komunikacyjnemu w wyniku którego doszło do krzywdy na osobie. Poszkodowany zatem musiał doznać obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba.

W postępowaniu sądowym poszkodowany musi wykazać, że istnieje adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem, a utratą jego zdolności do pracy zarobkowej, zwiększeniem się jego potrzeb albo zmniejszeniem jego widoków powodzenia (majątkowego) na przyszłość.

Jak oblicza się wysokość renty wyrównawczej? Otóż aby ją obliczyć bierze się pod uwagę stan hipotetyczny, który by istniał, gdyby poszkodowany nie doznał wypadku. Zatem, uwzględnia się jego hipotetyczne dochody, które uzyskiwałby, gdyby nadal pracował. Stan ten porównuje się z faktyczną sytuacją poszkodowanego, jego dochodami, czy to z tytułu renty, czy otrzymywanym dochodem w przypadku utraty przez poszkodowanego tylko częściowo zdolności do pracy. Przyjmuje się, iż poszkodowany jest obowiązany do wykorzystania zachowanej zdolności do pracy. Nieuzasadniona odmowa podjęcia pracy pozwala zmniejszyć wysokość odszkodowania o kwotę, którą uzyskiwałby on w wyniku pracy. Natomiast za uzasadnioną należy ocenić odmowę podjęcia pracy przez poszkodowanego, jeżeli chodzi o pracę znacznie odbiegającą od jego wykształcenia.

Renta wyrównawcza, która przyznawana jest poszkodowanemu stanowi różnicę pomiędzy dochodami hipotecznymi, a faktycznymi. W przypadku, gdy poszkodowany, który zachował częściowo zdolność do pracy, renta powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby on osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie – w konkretnych warunkach – jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy, z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2005 r., sygn. V CK 710/04).

Gdy poszkodowany przyczynił się do wypadku, np. nie zachowując należytej ostrożności przechodził przez jezdnię w miejscu niedozwolonym uwzględnia się także jego przyczynienie do zdarzenia. Przyczynienie to określone jest procentowo. O procent przyczynienie obniża się należną poszkodowanemu rentę wyrównawczą wyliczoną we wskazany powyżej sposób.

Renta wyrównawcza inaczej renta uzupełniająca przysługuje poszkodowanemu na podstawie art. 444 § 2 k.c. m. in. w przypadku, w którym osoba pozostająca w stosunku pracy uległa wypadkowi, czy to przy pracy czy to np. wypadkowi komunikacyjnemu w wyniku którego doszło do krzywdy na osobie. Poszkodowany zatem musiał doznać obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba.

W postępowaniu sądowym poszkodowany musi wykazać, że istnieje adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem, a utratą jego zdolności do pracy zarobkowej, zwiększeniem się jego potrzeb albo zmniejszeniem jego widoków powodzenia (majątkowego) na przyszłość.

Jak oblicza się wysokość renty wyrównawczej? Otóż aby ją obliczyć bierze się pod uwagę stan hipotetyczny, który by istniał, gdyby poszkodowany nie doznał wypadku. Zatem, uwzględnia się jego hipotetyczne dochody, które uzyskiwałby, gdyby nadal pracował. Stan ten porównuje się z faktyczną sytuacją poszkodowanego, jego dochodami, czy to z tytułu renty, czy otrzymywanym dochodem w przypadku utraty przez poszkodowanego tylko częściowo zdolności do pracy. Przyjmuje się, iż poszkodowany jest obowiązany do wykorzystania zachowanej zdolności do pracy. Nieuzasadniona odmowa podjęcia pracy pozwala zmniejszyć wysokość odszkodowania o kwotę, którą uzyskiwałby on w wyniku pracy. Natomiast za uzasadnioną należy ocenić odmowę podjęcia pracy przez poszkodowanego, jeżeli chodzi o pracę znacznie odbiegającą od jego wykształcenia.

Renta wyrównawcza, która przyznawana jest poszkodowanemu stanowi różnicę pomiędzy dochodami hipotecznymi, a faktycznymi. W przypadku, gdy poszkodowany, który zachował częściowo zdolność do pracy, renta powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby on osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie – w konkretnych warunkach – jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy, z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2005 r., sygn. V CK 710/04).

Gdy poszkodowany przyczynił się do wypadku, np. nie zachowując należytej ostrożności przechodził przez jezdnię w miejscu niedozwolonym uwzględnia się także jego przyczynienie do zdarzenia. Przyczynienie to określone jest procentowo. O procent przyczynienie obniża się należną poszkodowanemu rentę wyrównawczą wyliczoną we wskazany powyżej sposób.

Odmiennie kształtuje się sytuacja uprawnionego do renty wyrównawczej w przypadku, gdy jest on już emerytem. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury w takim przypadku, renta wyrównawcza będzie stanowiła różnicę pomiędzy emeryturą hipotetyczną, a emerytura faktycznie wypłacaną. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r. sygn. I UK 350/06: „Renta wyrównawcza górnika, który w wyniku wypadku przy pracy utracił zdolność do wykonywania pracy w swoim zawodzie, powinna, po osiągnięciu przez tego górnika wieku emerytalnego, stanowić różnicę między emeryturą, jaką uzyskałby po przepracowaniu wymaganego okresu, a rentą wypadkową z ubezpieczenia społecznego.”

Odmiennie kształtuje się sytuacja uprawnionego do renty wyrównawczej w przypadku, gdy jest on już emerytem. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury w takim przypadku, renta wyrównawcza będzie stanowiła różnicę pomiędzy emeryturą hipotetyczną, a emerytura faktycznie wypłacaną. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r. sygn. I UK 350/06: „Renta wyrównawcza górnika, który w wyniku wypadku przy pracy utracił zdolność do wykonywania pracy w swoim zawodzie, powinna, po osiągnięciu przez tego górnika wieku emerytalnego, stanowić różnicę między emeryturą, jaką uzyskałby po przepracowaniu wymaganego okresu, a rentą wypadkową z ubezpieczenia społecznego.”

Dobrowolne poddanie się karze jest instytucją prawa karnego przewidzianą w art. 387 k.p.k. Oskarżony do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Z uprawnienia tego mogą jednak skorzystać wyłącznie oskarżeni, którym zarzucono popełnienie przestępstwa za które grozi maksymalnie kara 15 lat pozbawienia wolności. Wniosek ten może dotyczyć również poniesienia kosztów postępowania.

Wniosek oskarżonego może zostać uwzględniony przez Sąd, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, a cele postępowania karnego zostaną osiągnięte. Zatem, w przypadku w którym oskarżony przyznałby się nawet do winny, a okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa budzą wątpliwości Sąd nie jest władny uwzględnić wniosku o dobrowolne poddanie się karze.

Wniosek nie zostanie również uwzględniony, gdy wyrazi na to zgodę prokurator, a pokrzywdzony nie wyrazi sprzeciwu. Uważa się jednak, iż sprzeciw ten powinien być wyrażony w sposób wyraźny. Sąd może uzależnić uwzględnienie wniosku od dokonania w nim stosownych zmian.

Oskarżony, który chce dobrowolnie poddać się karze powinien skorzystać z pomocy obrońcy. Jeżeli nie posiada on obrońcy z wyboru, może wnioskować o wyznaczenie mu przez Sąd obrońcy z urzędu. We wniosku tym oskarżony musi bowiem zaproponować konkretną karę, która ma zostać wymierzona mu przez Sąd.

Na uwagę zasługuje fakt, iż w przypadku gdy oskarżony skorzysta z dobrowolnego poddania się karze, a jego wniosek zostanie przez Sąd uwzględniony, to chcąc następnie złożyć apelację od przedmiotowego wyroku, oskarżony nie może w niej powoływać się na zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych oraz rażącej niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki, środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

 Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

W wielu Sądach prowadzone rozprawy nadal nie są nagrywane. W takim przypadku strona postępowania, która chce mieć utrwalony przebieg rozprawy musi wystąpić z odpowiednim wnioskiem do Sądu prowadzącego postępowanie.

Zgodnie z art. 358 k.p.k. jeżeli nie przemawia przeciw temu wzgląd na prawidłowość postępowania, Sąd na wniosek strony wyraża zgodę na utrwalenie przez nią przebiegu rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk.

Jak złożyć wniosek o nagrywanie rozprawy? Wniosek taki może zostać złożony przez stronę ustnie do protokołu lub na piśmie. Po złożeniu przez stronę przedmiotowego wniosku Sąd wydaje postanowienie, w którym zezwala na utrwalanie dźwięku bądź też nie. Od postanowienia takiego stronie nie przysługuje zażalenie. Przyjmuje się, iż możliwość rejestrowania przez stronę przebiegu rozprawy dotyczy zarówno rozprawy jawnej zewnętrznie, jak również rozprawy prowadzonej z wyłączeniem jawności, za wyjątkiem sytuacji, gdy wyłączenie jawności ma miejsce z uwagi na ochronę tajemnicy, którą uchylono dla potrzeb procesu.

Wskazać należy, iż prawo strony do nagrywanie przebiegu odnosi się wyłącznie do nagrywania dźwięku, a nie obrazu. Nagrywanie przebiegu rozprawy, nawet jej dźwięku przez stronę bez zgody Sądu jest bezprawne.

Poza stronami postępowania prawo nagrywania rozprawy przysługuje zgodnie z art. 357 k.p.k. przedstawicielom środków masowego przekazu. Sąd zezwala przedstawicielom środków masowego przekazu na dokonywanie za pomocą aparatury utrwaleń obrazu i dźwięku z przebiegu rozprawy. Zatem, przedstawiciele mediów również muszą wystąpić do Sądu z wnioskiem o wyrażenie zgody na rejestrację. Jednak podmioty te poza nagrywaniem dźwięku za zgodą Sądu mogą także nagrywać obraz. Przedstawiciele mediów nie mogą jednak utrwalać przebiegu rozprawy w przypadku wyłączenia jej jawności. Zatem, jeśli jawność rozprawy zostanie wyłączona w całości lub w części, Sąd tym samym nie może zezwolić przedstawicielom środków społecznego przekazu na utrwalanie obrazu lub dźwięku z jej przebiegu przy drzwiach zamkniętych.

Sąd rozwiązując przez rozwód małżeństwo, orzeka który z małżonków jest winny rozkładu pożycia małżeńskiego stron lub, czy oboje z małżonków są winni rozkładu pożycia. Przypomnieć należy, że Sąd orzeka rozwód bez zbadania winy wyłącznie na zgodne żądanie obojga małżonków.

Zazwyczaj dopuszczenie się zdrady przez jednego z małżonków spowoduje, iż rozwód zostanie orzeczony z jego winy bądź też zostanie on uznany za współwinnego rozkładu pożycia małżeńskiego. Nie zawsze nawiązanie romansu przez jednego z małżonków będzie ocenione jako zachowanie, które przyczyniło się do rozkładu pożycia małżeńskiego.

Zdarza się bowiem, iż pomiędzy mężem, a żoną już w chwili zdrady przez jednego z nich, istniał zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego. W takiej sytuacji nie można mówić, że zdrada stanowiła przyczynę rozkładu pożycia małżeńskiego stron, a jedynie stanowiła jego konsekwencję, do zupełnego i trwałego rozkładu pożycia doszło już bowiem wcześniej. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 lipca 2018 r. sygn. I ACa 907/17: „W kontekście wskazanej w art. 57 § 1 k.r.o. przesłanki zawinienia w rozkładzie pożycia małżeńskiego, nie mieszczą się wszelkie negatywne zachowania małżonków w czasie funkcjonowania ich związku, ale tylko te, które małżonkowie odczuwali jako destrukcyjne dla ich związku.”

Zdarza się, że jeden z małżonków nawiązał w czasie trwania związku małżeńskiego romans i dopuścił się zdrady. Jednak, nie zawsze fakt ten będzie powodował, iż rozwód pomiędzy małżonkami zostanie orzeczony przez Sąd z wyłącznej winy małżonka, który nawiązał romans.

Niejednokrotnie bowiem małżonkowie pomimo zdrady drugiego z partnerów, podejmują wspólne pożycie, starają się ratować związek, a potem wybaczają zdradę. Pojęcia tzw. „przebaczenia” pojawia się w pozwach rozwodowych, jak również w orzecznictwie, nie jest ono jednak ujęte w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, czy prawnie zdefiniowane.

Niektórzy uważają, że jeżeli pomimo zdrady jednego z małżonków, żona i mąż nie rozwiedli się, lecz kontynuują pożycie małżeńskie – doszło do przebaczenia, a zatem zdrada ta nie powinna mieć wpływu na ustalenie winy w rozkładzie pożycia. Stwierdzenie takie stanowi często zbytnie uproszczenie.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 23 marca 1956r.: „W przebaczeniu małżonka mieści się oświadczenie o „puszczeniu w niepamięć” przewinień drugiego małżonka. Następuje ono jednak nie przez sam fakt przebaczenia i pojednania się małżonków, lecz przez to, że z czasem związek przyczynowy między przebaczonymi uchybieniami a wzajemną postawą małżonków i stanem ich pożycia przestał istnieć. Z samego faktu przebaczenia nie wynika jeszcze, jakoby w żadnym razie przebaczone uchybienia nie mogły się już w rozumieniu art. 29 § 1 kod. rodz. przyczyniać do późniejszego rozkładu”. Niejednokrotnie bowiem pomimo tego, że małżonkowie ratowali wspólny związek, kontynuowali pożycie, to małżonek zdradzony, nie może faktycznie wybaczyć zdrady drugiemu z małżonków, która to nadal stanowi zarzewie dalszych konfliktów żony i męża. W takiej sytuacji, nie może być mowy o przebaczeniu, czyli puszczeniu w niepamięć.

Wydaje się jednak, że w przypadku, gdy pomimo zdrady małżonkowie szczęśliwie kontynuowali wspólne pożycie, a relacje łączące małżonków przez szereg kolejnych lat były dobre, to rozwód może zostać orzeczony z winy małżonka, który nie dopuścił się zdrady.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

Polski ustawodawca przewidział kilka rodzajów testamentów,. Najbardziej popularny nadal jest jednak testament sporządzony w formie aktu notarialnego bądź testament własnoręczny tzw. testament holograficzny. O ile sposób sporządzenia testamentu w formie aktu notarialnego, u notariusza nie stanowi problemu, bowiem nad jego formą czuwa notariusz, to sporządzenie testamentu własnoręcznego może nastręczyć testatorowi (osobie sporządzającej testament) sporo problemów.

Aby testament własnoręczny mógł zostać uznany za skuteczny i ważny istotnym jest aby cały został sporządzony, a więc napisany przez osobę, która chce rozrządzić swoim majątkiem na wypadek śmierci. Testament taki poza datą, w której został sporządzony i treścią musi zawierać podpis testatora. Tak więc, testament własnoręczny nie może zostać spisany przez jakąkolwiek osobę trzecią, inną niż testator, a jedynie podpisany własnoręcznie przez osobę, która rozporządza swoim majątkiem. Nie będzie także skuteczny testament mający postać wydruku komputerowego, jedynie podpisany własnoręcznie przez testatora.

Z treści testamentu musi wynikać kogo, osoba go sporządzająca powołuje do spodku po sobie tj, kto ma po niej dziedziczyć. Często zdarza się, iż osoby starsze szczegółowo wymieniają w testamencie swój majątek, co wcale nie jest konieczne. Sformułowanie takie może bowiem zostać uznane nie za testament, ale zapis, w którym testator przekazuje wskazanej w testamencie osobie wyłącznie wymienione w tym dokumencie przedmioty należące do jego majątku. Jeżeli jednak, przedmioty te wyczerpują prawie cały majątek spadkowy, osoba na rzecz, której testator dokonał zapisu uznawana jest za spadkobiercę powołanego do całego spadku.

Niezwykle istotnym jest, iż polskie prawo nie dopuszcza tzw. testamentów wspólnych, które zostają sporządzone przez więcej niż jednego testatora np. wspólny testament małżonków. Dokumenty takie są nieważne. Kto może sporządzić testament, a kto nie? Skutecznego pod względem prawnym testamentu nie może sporządzić osoba nie mająca pełnej zdolności do czynności prawnych, a więc osoba która co do zasady nie ukończyła 18go roku życia, czy osoba ubezwłasnowolniona.

To, czy testament zawiera datę, ma natomiast jedynie znaczenie w przypadku wątpliwości, co do zdolności spadkobiercy do jego sporządzenia, czy też wtedy, gdy testator zostawił po sobie więcej niż jeden testament.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

 Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.