Często podczas spotkania klienci pytają o koszty rozwodu. Opłata sądowa od pozwu o rozwód wynosi 600 zł, ponosi ją ten z małżonków, który występuje do Sądu z pozwem o rozwiązanie małżeństwa przez rozwód.

Strony postępowania rozwodowego muszą również liczyć się z dodatkowymi kosztami w zależności od przeprowadzonych w toku procesu dowodów (np. w przypadku dowodu z opinii biegłego).

Zasadą jest, iż koszty procesu cywilnego ponosi strona przegrywająca. Dlatego też, małżonek uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, na żądanie małżonka niewinnego będzie musiał zwrócić mu koszty postępowania.

W przypadku rozwiązania małżeństwa przez rozwód bez orzekania o winie małżonków, połowa z wniesionej przez powoda opłaty od pozwu tj. kwota 300 zł zostanie powodowi zwrócona przez Sąd. Pozwany zostanie natomiast zobowiązany do zwrotu powodowi kwoty 150 zł. Inne koszty procesu zostaną rozdzielone pomiędzy stronami po połowie.

Osoba, która nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych ze względu na złą sytuację materialną może złożyć wraz z pozwem wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w całości lub części. W takim przypadku do pozwu należy dołączyć oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Sąd wyda postanowienie w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych. Gdy poniesienie ciężarów finansowych procesu nie będzie prowadzić do uszczerbku koniecznego utrzymania siebie i rodziny, wniosek zostanie oddalony, natomiast strona, która z nim wystąpiła wezwana do uiszczenia opłaty. Należy mieć jednak na uwadze, iż zwolnienie z kosztów sądowych nie jest tożsame ze zwolnieniem od zwrotu kosztów pełnomocnika procesowego drugiej strony.

Do kosztów postępowania rozwodowego należy także doliczyć koszty ustanowienia pełnomocnika procesowego, gdy strona reprezentowana jest przez adwokata lub radcę prawnego. Koszty takie zostają ustalone indywidualnie z klientem. Osoby, których stan majątkowy uniemożliwia skorzystanie z pomocy pełnomocnika z wyboru mogą ubiegać się o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Przepisów Ustawy O kierujących pojazdami dotyczących wydania przez starostę decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku przekroczenia prędkości o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym nie stosuje się, jeżeli kierujący pojazdem dopuścił się naruszenia, o którym mowa w tym przepisie, działając w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa tego nie można było uniknąć inaczej, a poświęcone dobro w postaci bezpieczeństwa na drodze przedstawiało wartość niższą od dobra ratowanego.

W sprawie rozpatrywanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku sygn. III SA/Gd 103/20 Skarżąca podnosiła, że w dniu zdarzenia w trakcie robienia zakupów otrzymała telefon z domu od swojego męża w sprawie jej niespełna 11-letniego niepełnosprawnego syna. Mąż, który nie jest opiekunem prawnym dziecka, poinformował ją, że jej syn nagle bardzo źle się poczuł, pobladł i skarży się na szybkie bicie serca, jest ogólnie osłabiony i kręci mu się w głowie, woła mamę i nie może się uspokoić. Skarżąca wskazała, że dowiedziawszy się o tym opuściła sklep, wsiadła w samochód, nie zważając na ograniczenie prędkości ruszyła w drogę powrotną do domu. Po przyjeździe podała synowi lek uspokajający, który miała przy sobie. Gdyby stan jej dziecka nie uległ poprawie, miała w planach udanie się na pogotowie, jednak nie zaistniała taka konieczność. Wojewódzki Sąd Administracyjny w przedmiotowym przypadku oddalił skargę na decyzję SKO utrzymującą w mocy decyzję starosty uzasadniając, iż „Organu obu instancji słusznie uznały, że K. K. przekraczając w obszarze zabudowanym dozwoloną prędkość o 54 km/h nie działała w warunkach stanu wyższej konieczności. Nie była ona bowiem zmuszona do narażenia zdrowia i życia innych użytkowników drogi dla ratowania dobra o takiej samej wartości czyli życia i zdrowia dziecka, a przekroczenie dopuszczalnej prędkości nie było jedyną możliwą formą przeciwdziałania niebezpieczeństwu. Dziecko skarżącej nie znajdowało się w samochodzie w stanie zagrażającym życiu i zdrowiu, lecz w domu pod opieką męża skarżącej, który mógł wezwać pogotowie ratunkowe. Nadto skarżąca, obawiając się ewentualnej bezradności męża miała np. możliwość zawiadomienia pogotowia ratunkowego o potrzebie pomocy medycznej w miejscu, w którym dziecko przebywało”.

Mając na uwadze powyższe, zgodnie ze stanowiskiem judykatury zaistnienie stanu wyższej konieczności, w świetle cytowanego przepisu zachodzi wówczas, gdy pojawia się niebezpieczeństwo grożące dobru chronionemu prawem i dysponent tego dobra chciałby przeciwstawić się temu niebezpieczeństwu w ten sposób, że poświęca inne dobro dla ratowania dobra zagrożonego. Ochrona wartości zagrożonej jest możliwa, gdy grożące niebezpieczeństwo ma charakter bezpośredni. Bezpośredniość niebezpieczeństwa oznacza jego aktualne, realne istnienie w danym czasie. W przepisie o stanie wyższej konieczności posłużono się zasadą subsydiarności oraz zasadą proporcji dóbr. Zasada subsydiarności oznacza, że wolno w celu ratowania jednej wartości poświęcić inną wartość (dobro), jeżeli tego niebezpieczeństwa nie można uniknąć inaczej. Poświęcenie dobra jednego dla ratowania drugiego musi być w danych okolicznościach jedyną możliwą formą przeciwdziałania niebezpieczeństwu.

Zgodnie z art. 135 ustawy Prawo o ruchu drogowym Policja zatrzymuje prawo jazdy w przypadku przekroczenia prędkości o więcej niż 50 km/h przez kierującego pojazdem na obszarze zabudowanym. Jednak to nie wszystkie konsekwencje przekroczenia dozwolonej prędkości.

Osoba taka popełnia bowiem także wykroczenie opisane w art. 92a k.w.. Wykroczenie to popełnia bowiem ten kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonej ustawą lub znakiem drogowym, podlega on karze grzywny.

W przedmiotowej sytuacji Policja zatrzymuje kierującemu pojazdem za pokwitowaniem dokument prawa jazdy oraz przesyła go do właściwego starosty. Zgodnie z art. 102 ust. 1 pkt 4 Ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy na okres 3 miesięcy. Decyzji tez nadany zostaje rygor natychmiastowej wykonalności – począwszy od dnia zatrzymania dokutemu.

W przypadku, gdy kierujący pojazdem oświadczy, iż nie posiada przy sobie dokumentu prawa jazdy, Policja przekazuje informację, o ukaraniu mandatem karnym sprawcy wykroczenia – staroście. Starosta natomiast na podstawie tej informacji wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy na okres 3 miesięcy oraz wzywa kierującego do zwrotu prawa jazdy (decyzja ta również ma rygor natychmiastowej wykonalności).

Zgodnie z wyrokiem WSA w Łodzi z dnia 17 maja 2017 r. Sygn. akt III SA/Łd 223/17: „Złożenie przez kierowcę oświadczenia o nieposiadaniu prawa jazdy lub nieokazanie go policjantowi nie może powodować zwolnienia go od administracyjnoprawnych skutków zachowania naruszającego przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym. Również w przypadku niezatrzymania prawa jazdy ze względu na nieokazanie go przez kierowcę, Policja zobowiązana jest poinformować starostę (prezydenta miasta) o zaistniałej sytuacji. Decyzja taka może być również wydana w sytuacji, gdy przy zatrzymaniu przez policjanta kierujący nie okaże prawa jazdy. Nieokazanie prawa jazdy podczas kontroli wpływa jedynie na sposób obliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy, który zgodnie z art. 102 ust. 1e u.k.p. biegnie w takim wypadku od daty zwrotu dokumentu do organu właściwego”.

Policja zatrzymując prawo jazdy wydaje kierującemu pojazdem pokwitowanie zatrzymania prawa jazdy z przyczyn, które uprawnia do kierowania pojazdem w okresie 24 godzin od chwili zatrzymania.

W przypadku, gdy osoba, wobec której starosta wydał decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy na 3 miesiące, nadal kieruje pojazdem w okresie jego zatrzymania, starosta wyda decyzję administracyjną przedłużeniu okresu, na który zatrzymano prawo jazdy, do 6 miesięcy. Jeżeli kierowca pomimo to nadal prowadzi pojazd, starosta wydaje decyzje o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

Alimenty na rzecz dziecka najczęściej płatne są do rąk rodzica pod którego pieczą pozostaje dziecko. Wraz z upływem czasu, po kliku latach od wydania przez Sąd wyroku zasądzającego alimenty na rzecz dziecka może się okazać, iż dotychczasowa kwota alimentów jest za niska, nie wystarcza na pokrycie potrzeb dziecka. W takim przypadku rodzic, pod którego pieczą pozostaje małoletnie dziecko może wystąpić do Sądu z pozwem o podwyższenie alimentów. W pozwie takim należy wykazać, iż uzasadnione potrzeby dziecka uległy zwiększeniu, a możliwości majątkowe i zarobkowe drugiego z rodziców na to pozwalają. Podwyższenie alimentów uzasadnia również znaczne zwiększenie dochodów rodzica zobowiązanego do zapłaty alimentów (np. odziedziczenie spadku, wygrana pieniężna, otrzymanie darowizny, podwyżka, awans) lub zmniejszenie dochodów rodzica wiodącego (np. wskutek utraty pracy, czy choroby).

Oczywistym bowiem jest, iż koszty utrzymania kilkuletniego dziecka różnią się od kosztów utrzymania kilkunastoletniego dziecka. Starsze dziecko często potrzebuje dodatkowych zajęć pozalekcyjnych, korepetycji, nie tylko środków czystości ale także kosmetyków. Również rozrywki dla starszego dziecka są droższe niż dla młodszego . Wraz z upływem czasu może się również pogorszyć stan zdrowia dziecka, może ono podlegać leczeniu specjalistycznemu, czy może potrzebować prywatnych wizyt lekarskich. Wszystkie te wydatki stanowią usprawiedliwione potrzeby dziecka.

W ramach prowadzonej Kancelarii występuję w imieniu klientów do Sądu z pozwem o podwyższenie alimentów, sporządzam pozwy, kompletuję dokumenty. Reprezentuję również pozwanego w sprawie o podwyższenie alimentów oraz sporządzam odpowiedzi na pozwy o podwyższenie alimentów.

Od czego zależna jest wysokość alimentów na rzecz dziecka? Obowiązek przyczyniania się do utrzymania dziecka spoczywa na obojgu rodziców. Każde z rodziców ponosi koszty utrzymania dziecka w stosunku do swoich możliwości zarobkowych i majątkowych, tak aby usprawiedliwione potrzeby małoletniego były zaspokojone.

Pojęcie możliwości zarobkowych i majątkowych nie zawsze jest tożsame z faktycznie otrzymywanymi przez rodzica dochodami, wynagrodzeniem za pracę. Chodzi bowiem o zarobki, które zobowiązany do alimentów mógłby uzyskać wykorzystując swoje zdolności, wykształcenie, znajomość języków obcych, odbyte kursy i szkolenia. Zatem jest to pewna „hipotetyczna kwota”, którą zobowiązany do świadczenia alimentacyjnego mógłby zarobić pracując np. w wyuczonym zawodzie, a której nie uzyskuje z przyczyn przez siebie zawinionych (np. lenistwo, chęć dokuczenie dziecku i jego matce).

Z kolei możliwościami majątkowymi określa się majątek, który posiada rodzić zobowiązany do zapłaty alimentów. Może się bowiem okazać, iż osoba ta posiada liczny zgromadzony majątek (np. akcje, nieruchomości, ruchomości) który mógłby zostać przeznaczony na utrzymanie dziecka.

W pozwie o alimenty na rzecz dziecka, jak również w postępowaniu przed Sądem należy złożyć stosowne wnioski dowodowe mające na celu wykazanie faktycznych możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentów pozwanego – ojca lub matki dziecka.

Uzyskania alimentów od zobowiązanego do tego świadczenie nie uniemożliwia praca „na czarno” tego ostatniego, czy przedstawienie zaświadczenia z zaniżoną kwotą uzyskiwanych zarobków. W takiej sytuacji należy po prostu wykazać, iż pozwany faktycznie uzyskuje dochody w wyższej wysokości.

W wyroku rozwodowym Sąd orzeka o sposobie utrzymywania kontaktów z dzieckiem tego z rodziców, któremu władza rodzicielska została ograniczona lub przy którym dziecko nie ma stałego miejsca pobytu.

Sąd może nie orzekać co do sposobu utrzymywania kontaktów z dzieckiem wyłącznie na zgodny wniosek rodziców. Utrzymywanie kontaktów z dzieckiem jest nie tylko prawem ale i obowiązkiem rodzica. Kontakty z dzieckiem są niezależne od przysługującej rodzicowi władzy rodzicielskiej. Spotykać się z dzieckiem może więc również rodzic któremu ograniczono władzę rodzicielską, a także rodzic, którego pozbawiono władzy rodzicielskiej.

Sąd określi kontakty z dzieckiem na podstawie zgodnego porozumienia wychowawczego rodziców, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. W przypadku braku porozumienia rodziców, Sąd określi sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem.

Orzeczenie to powinno być jak najbardziej szczegółowe. Zatem, powinno zawierać określenie dni kontaktów, ich godziny, czy zawierać wskazanie czy kontakty odbywają się w miejscu zamieszkania dziecka, czy też poza nim. Na sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem wpływ ma więź dziecka z rodzicem, a także wiek dziecka.

Wraz z upływem czasu można wystąpić z wnioskiem o zmianę sposobu uregulowania kontaktów z dzieckiem do Sądu rodzinnego.

W ramach prowadzonej Kancelarii sporządzam w imieniu klienta wniosek o uregulowanie kontaktów z dzieckiem, jak również odpowiedź na wniosek o uregulowanie kontaktów oraz reprezentuję klientów w przedmiotowych postępowaniach przed Sądem.

Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielska jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska albo któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. W przypadku, gdy władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, mającym osobne miejsca zamieszkania miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa.

W wyroku rozwodowym Sąd orzeka co do władzy rodzicielskiej przysługującej rodzicom. Sąd może pozostawić wykonywanie władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom lub też powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców ograniczając władzę rodzicielska drugiego z rodziców bądź też pozbawić rodzica wykonywania władzy rodzicielskiej.

Treść wyroku rozwodowego ma znaczenie dla późniejszej zmiany miejsca zamieszkania dziecka. W przypadku, gdy władza rodzicielska została pozostawiona obojgu z rodziców, a to z rodziców u którego dziecko stale przebywa chce przeprowadzić się do innej odległej miejscowości, powinien on uzyskać zgodę drugiego z rodziców na zmianę miejsca zamieszkania dziecka. W przypadku, gdy ten z rodziców, u którego dziecko nie mieszka nie wyraża zgody na jego przeprowadzkę, rodzic chcący wyprowadzić się wraz z dzieckiem powinien wystąpić do Sądu rodzinnego o wyrażenie zgody na dokonanie tej czynności tj. zmianę miejsca zamieszkania. Podejmowanie decyzji w przedmiocie miejsca zamieszkania dziecka stanowi bowiem decyzję w istotnych sprawach dotyczących dziecka.

W przypadku gdy Sąd powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej rodzicowi, który chce się wyprowadzić, a drugi z rodziców posiada ograniczoną władzę rodzicielską to ważną kwestią jest, by orzeczenie Sądu w przedmiocie władzy rodzicielskiej  szczegółowo określało jakie prawa i obowiązki posiada rodzic, któremu została ograniczona władza rodzicielska. W przypadku, gdy z sentencji wyroku rozwodowego nie wynika, iż rodzic mający ograniczoną władzę rodzicielską ma prawo do współdecydowania o zmianie miejsca zamieszkania dziecka to rodzic, któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej, może decydować o tej kwestii samodzielnie.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak w ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej w Chrzanowie reprezentuje klientów oraz udziela porad prawnych w sprawach rodzinnych.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

W ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej zajmuję się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

Zgodnie z art. 14 ustawy O dokumentach paszportowych do wyrobienia paszportu dla dziecka wymagana jest pisemna zgoda obojga rodziców. Co należy zrobić w sytuacji, gdy jeden z rodziców nie wyraża zgody na wyrobienie paszportu dziecku? Kiedy zgoda drugiego z rodziców na wyrobienie paszportu nie jest potrzebna?

Zgoda obojga rodziców na wyrobienie paszportu dla dziecka nie jest potrzebna, gdy jeden z rodziców nie żyje lub przysługująca mu władza rodzicielska została ograniczona lub też rodzic ten został pozbawiony władzy rodzicielskiej.

W przypadku, gdy władza rodzicielska przysługuje obojgu rodziców, a jeden z nich nie wyraża zgody na wyrobienie dziecku paszportu można:

• wystąpić do Sądu rodzinnego z wnioskiem o ograniczenie temu rodzicowi władzy rodzicielskiej lub jej pozbawienie (gdy zachodzą ku temu przesłanki),

• wystąpić do Sądu rodzinnego z wnioskiem o wyrażenie zgody na wyrobienie dziecku paszportu.

Wskazać należy, iż prawomocne orzeczenie Sądu rodzinnego zastępuje zgodę rodzica na wyrobienie paszportu. Na uwagę zasługuje fakt, iż w praktyce często pomimo ograniczenia władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, drugie z nich nie może samodzielnie uzyskać paszportu dla dziecka. Zależy to od organu paszportowego oraz treści orzeczenia Sądu w przedmiocie ograniczenia władzy rodzicielskiej.

Niejednokrotnie bowiem Sądy ograniczając jednemu z rodziców władzę rodzicielską poprzestają jedynie na stwierdzeniu w sentencji orzeczenia: „ograniczając władze rodzicielską drugiego z rodziców do prawa współdecydowania o istotnych sprawach dotyczących dziecka”. Wśród owych istotnych spraw dziecka są jednak wyjazdy zagraniczne. Dlatego też, ważnym jest aby składając wniosek o ograniczenia władzy rodzicielskiej możliwie szczegółowo sformułować żądanie, wskazując wyjątki w przypadku których rodzic, którego ograniczenia praw rodzicielskich żądamy nie będzie miał prawa współdecydowania o istotnych sprawach dziecka (jak np. wyrobienie paszportu).

W ramach prowadzonej Kancelarii zajmuję się reprezentacją klientów oraz sporządzeniem pozwów oraz wniosków w tym: wniosków o ograniczenie władzy rodzicielskiej i pozbawienie władzy rodzicielskiej. 

Coraz częściej zdarza się, iż dzieci wychowują się w niepełnych rodzinach. Rodzice rozwodzą się lub partnerzy rozstają się.

Najczęściej ograniczenie władzy rodzicielskiej jednego z rodziców związane jest z rozwodem rodziców, orzeczeniem separacji. Sąd może także ograniczyć władzę rodzicielską jednego z rodziców w przypadku, gdy żyją oni „w rozłączeniu”, a będzie to zgodne z dobrem małoletniego. Samo pozostawanie w rozłączeniu przez rodziców nie wystarcza zatem do ograniczenia władzy rodzicielskiej jednego z rodziców bowiem sposób wykonywania władzy rodzicielskiej powinien zostać określony wówczas, gdy istnieje co do tego spór pomiędzy rodzicami. Harmonijne wykonywanie władzy rodzicielskiej pomimo rozłączenia rodziców wskazuje na brak potrzeby ingerencji sądu opiekuńczego., a zatem brak potrzeby ograniczenia władzy rodzicielskiej jednego z nich.

W takim przypadku Sąd może jednak pozostawić wykonywanie władzy rodzicielskiej obydwojgu rodziców – gdy przedstawią na piśmie zgodne porozumienie rodzicielskie. Sąd może także powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka.

Rodzic posiadający ograniczoną władzę rodzicielską może współdecydować z drugim rodzicem tzw. rodzicem wiodącym (rodzicem z którym zamieszkuje dziecko i któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej) w istotnych sprawach dotyczących życia małoletniego.

Ograniczenie władzy rodzicielskiej nie ma wpływu na kontakty z dzieckiem. Informację o tym, czym są istotne sprawy dotyczące życia małoletniego dziecka przedstawię w kolejnym artykule.

Sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej w wyroku rozwodowym. W przypadku, gdy pomiędzy rodzicami nie toczy się postępowanie o rozwód, rodzic wiodący może wystąpić z wnioskiem o ograniczenie władzy rodzicielskiej drugiego z rodziców do sądu rodzinnego.

W ramach prowadzonej Kancelarii zajmuję się sporządzaniem wniosków o ograniczenie władzy rodzicielskiej, a także o pozbawienie władzy rodzicielskiej oraz reprezentacją klientów w przedmiotowych postępowaniach przed Sądem.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak w ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej w Chrzanowie reprezentuje klientów oraz udziela porad prawnych w sprawach rodzinnych.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

W ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej zajmuję się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

Pozew o rozwód składa się w Sądzie, w którego okręgu małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym jeszcze ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. W braku takiej podstawy wyłącznie właściwy jest sąd miejsca zamieszkania strony pozwanej, a jeżeli i tej podstawy nie ma – sąd miejsca zamieszkania powoda.

Zatem w przypadku małżonków zamieszkujących w Chrzanowie Sądem właściwym do złożenia powództwa o rozwód będzie Sąd Okręgowy w Krakowie. Sąd ten będzie również rozpatrywał sprawy o rozwód stron, których ostatnim wspólnym miejscem zamieszkania była m. in.: Trzebinia, Libiąż, Babice Olkusz, Oświęcim, czy Alwernia.

Szczegółowo z właściwościową miejscową Sądu Okręgowego w Krakowie można zapoznać się klikając w link: http://www.krakow.so.gov.pl/informacje-o-wlasciwosci-miejscowej-i-rzeczowej-sadu-i-wydzialow,m,mg,2,220

Zapraszam do lektury pozostałych artykułów, w których zostały poruszone kwestie rozwodu, w tym m. in. przesłanki orzeczenia rozwodu.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak prowadzi Kancelarię Adwokacką w Chrzanowie. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice).

W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.