W ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak zajmuje się reprezentacją klientów i prowadzeniem spraw m. in. z zakresu prawa spadkowego

Prawo spadkowe w tym m. in.:

• stwierdzenie nabycia spadku,
• przyjęcie i odrzucenie spadku,
• przyjęcie lub odrzucenie spadku w imieniu małoletniego,
• uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia w terminie oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku,
• dział spadku.

Sprawy rodzinne:

W zakresie prawa rodzinnego Kancelaria Adwokat Weroniki Gawor-Pietrzak znajdująca się w Chrzanowie przy ul. garncarskiej 16/3 zajmuje się takimi zagadnieniami jak m. in.:

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak w ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej w Chrzanowie udziela porad prawnych dotyczących uzyskania rozwodu oraz reprezentuje klientów jako pełnomocnik w sprawach rozwodowych

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny pod numerem telefonu: 515-475-268 lub za pomocą wiadomości e-mail przesłanej na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

Klienci Kancelarii Adwokackiej Adwokat Weroniki Gawor-Pietrzak zlokalizowanej w Chrzanowie przy ul. Garncarskiej 16/3 mogą liczyć na pełną dyskrecję, indywidualne podejście do każdej ze spraw, zrozumiały sposób komunikacji i  wysoką etykę zawodową. Klienci Kancelarii są na bieżąco informowani o przebiegu postępowania, jak również o dokonywanych przez Adwokat czynnościach.

 W zakresie spraw karnych i wykroczeń Kancelaria Adwokacka Adwokat Weroniki Gawor-Pietrzak zlokalizowana w Chrzanowie przy ul. Garncarskiej 16/3 zajmuje się takimi zagadnieniami jak m.in.:

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak w ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej w Chrzanowie udziela porad prawnych dotyczących spraw rodzinnych oraz reprezentuje klientów jako pełnomocnik w sprawach rodzinnych.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny pod numerem telefonu: 515-475-268 lub za pomocą wiadomości e-mail przesłanej na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

Klienci Kancelarii Adwokackiej Adwokat Weroniki Gawor-Pietrzak zlokalizowanej w Chrzanowie przy ul. Garncarskiej 16/3 mogą liczyć na pełną dyskrecję, indywidualne podejście do każdej ze spraw, zrozumiały sposób komunikacji i  wysoką etykę zawodową. Klienci Kancelarii są na bieżąco informowani o przebiegu postępowania, jak również o dokonywanych przez Adwokat czynnościach.

Zdarza się, że Sąd zasądzi alimenty na małoletnie dziecko, lecz pomimo to zobowiązany do świadczenia na rzecz małoletniego, np. ojciec pomimo nałożenia na niego tego obowiązku, nie przekazuje żadnych świadczeń na rzecz dziecka lub też płaci alimenty ale nie w pełnej, a czasami wręcz w symbolicznej kwocie. Zachowanie to niejednokrotnie faktycznie związane jest z przejściowymi problemami finansowymi na przykład z utrata pracy, ale zdarza się również, iż wynika z chęci dokuczenia byłemu małżonkowi z którym po rozwodzie małoletnie dziecko zamieszkuje. Dlatego też, ważnym jest zarówno wiedzieć jak ustrzec się od niesłusznych oskarżeń, ale również jak na drodze procesu karnego „zmobilizować” uchylającego się od nałożonego na niego obowiązku alimentacyjnego.

Przestępstwo niealimentacji popełnia ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące. Karami przewidzianymi za dopuszczenie się niealimentacji są grzywna, kara ograniczenia wolności albo kara pozbawienia wolności do roku.

Surowszej odpowiedzialności karnej podlega zaś ten, kto uchylając się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Sprawca ten podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Ważne, że obowiązek alimentacyjny zobowiązanego, nie musi zostać określony w wyroku zasądzającym alimenty ale może również wynikać z postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia, ugody zawartej przed sądem, jak i umowy zawartej zgodnie z art. 138 k.r.o.

Aby sprawca odpowiadał karnie, należy mu udowodnić, iż uchylał się od obowiązku alimentacyjnego to jest miał obiektywną możliwość dostarczania środków utrzymania, lecz tego nie czynił (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 9.05.1995 r., sygn. III KRN 29/95). Brak możliwości wykonania obowiązku łożenia może wynikać z tego, że sprawca w okresie objętym zarzutem miał status bezrobotnego bez prawa do zasiłku, że nie było dla niego ofert pracy w urzędzie pracy, że był obłożnie chory albo wymagał kosztownego leczenia, na które musiał przeznaczyć środki, którymi dysponował.

Znamiona przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. zostaną nadto wyczerpane dopiero wtedy, gdy łączna wysokość powstałych wskutek uchylania się zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeśli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące.

Pierwsza sytuacja zachodzi wówczas, gdy sprawca przez okres łącznie co najmniej 3 miesięcy nie zapłaci w całości alimentów, ale także wtedy, gdy sprawca co prawda płaci w terminie, ale kwoty mniejsze, natomiast suma zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń. 

Druga sytuacja uwzględnia nie tyle wysokość świadczenia, co okres zwłoki w jego spełnieniu. W tym przypadku świadczenie, od którego uchyla się sprawca nie ma charakteru okresowego (Świadczenie okresowe polega na powtarzającym się regularnie, w określonych odstępach czasu, w trakcie trwania stosunku prawnego, a wielkość świadczenia nie jest z góry określona), musi być zatem znana jego wysokość z góry.

Zatem, po nowelizacji Kodeksu karnego bez znaczenia dla odpowiedzialności z art. 209 § 1 k.k. jest to czy wskutek niealimentacji pokrzywdzony był wstanie zaspokoić swoje podstawowe potrzeby życiowe, a zatem przestępstwo niealiemtacji popełnia również ten, kto nie płaci alimentów na rzecz dziecka, w okresie wskazanym powyżej, choćby brak tego świadczenia nie wpływał w żaden sposób na poziom życia uprawnionego do świadczenia.

Jeżeli natomiast wskutek uchylania się od świadczeń alimentacyjnych przez sprawcę przestępstwa, uprawniony do alimentów zostanie narażony na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność karną, przewidzianą w art. 209 § 1a k.k.  W przepisie tym mowa jest jedynie o narażeniu na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, a zatem nie sposób ograniczać tego pojęcia jedynie do potrzeb w postaci wyżywienia, zamieszkania, kształcenia, leczenia. Dlatego też, jeżeli dziecko wymaga również korepetycji, bowiem ma problemy z nauką, czy nie radzi sobie w szkole, to potrzebę w tym zakresie należy uznać za podstawową. Istotnym jest, że dla odpowiedzialności karnej sprawy z art. 209 § 1a k.k. niebezpieczeństwo narażenia na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb musi być realne.

Co do zasady przestępstwo niealimentacji ścigane jest na wniosek, a zatem pokrzywdzony musi złożyć do organów ścigania wniosek o wszczęcie postępowania i ściganie sprawcy przestępstwa niealimentacji.  W przypadku, gdy pokrzywdzonym jest małoletni wniosek ten składa jego przedstawiciel ustawowy, a więc najczęściej rodzic.

Warto również wiedzieć, że w przypadkach przewidzianych przez ustawodawcę podejrzany o popełnienie przestępstwa niealimetacji w typie określonym  w art. 209 § 1 k.k. może skorzystać z dobrodziejstwa niepodlegania karze lub obligatoryjnego odstąpienia od wymierzenia kary (uznanie winy ale bez odpowiedzialności karnej to jest bez wymierzenia kary)za przestępstwo z art. 209 § 1a k.k.

Zapraszam wszystkich zainteresowanych moimi usługami do kontaktu telefonicznego lub za pomocą wiadomości e-mail. Na pewno uda nam się ustalić dogodny termin spotkania w Kancelarii w Chrzanowie.

Każdy z małżonków w przypadku, gdy dojdzie do wniosku, iż z jakiś powodów nie chce spędzić reszty życia z mężem lub żoną zastanawia się,  jakie warunki musi spełnić aby uzyskać rozwód. Poniżej postaram się krótko odpowiedzieć na kilka pytań, które zadaje sobie każdy, kto chce uzyskać rozwód.

Po pierwsze wyjaśnię jakie kryteria muszą spełnić osoby ubiegające się o rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, jakie są orzeczenie Sądu orzekającego w sprawie o rozwód oraz który z małżonków i w jakich sytuacjach ponosi winę za rozkład pożycia małżeńskiego.

Aby Sąd mógł orzec rozwód pomiędzy małżonkami musi dojść do trwałego i zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego. Co to oznacza? Otóż, do zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego potrzebne jest ustanie trzech więzi łączących małżonków a to więzi duchowej, więzi fizycznej oraz gospodarczej. Sąd w postępowaniu rozwodowym bada również, czy rozkład pożycia małżeńskiego stron ma charakter trwały to jest czy możliwy jest powrót małżonków do wspólnego życia oraz jakie zachowania i w jakim okresie doprowadziły do wygaśnięcia więzi łączących małżonków. Zauważyć należy, iż w praktyce pewne trudności może sprawiać stwierdzenie przez Sąd trwałości rozkładu pożycia, która związana jest zawsze z prognozą co do przyszłości. Z pewnością rozkład ma charakter trwały, jeżeli małżonkowie pozostają w nowych związkach, a tym bardziej jeśli w tych związkach narodziły się dzieci. Stwierdzenie trwałości rozkładu wynika również z przyczyn, które doprowadziły do rozkładu pożycia, a także z czasu pozostawania przez małżonków w stanie zaniku więzi małżeńskich. Upływ kilku, kilkunastu czy tym bardziej kilkudziesięciu lat od początku ustania więzi pozwala domniemywać, że rozpad ma charakter trwały. Istotnym jest, iż trwałość rozkładu pożycia małżeńskiego można również stwierdzić po kilku lub kilkunastu miesiącach od zaistnienia rozkładu pożycia małżeńskiego. Pamiętać należy, iż wielokrotnie postępowania rozwodowe przed Sądem nie zakończy się na pierwszym terminie rozprawy, dlatego też nie ma sensu czekać ze złożeniem pozwu o rozwód, bowiem Sąd ocenia to czy rozkład pożycia małżeńskiego stron ma charakter trwały i zupełny na dzień wyrokowania, a zatem niejednokrotnie kilka miesięcy później niż złożyliśmy pozew o rozwód.

Na rozkład pożycia nie wpływają dobre relacje pomiędzy małżonkami po jego nastąpieniu. Aktualność w dużej mierze zachował pogląd, jaki Sąd Najwyższy wyraził w orzeczeniu z dnia 8 maja 1951 r., sygn.  C 184/51 stwierdzając, że: „Fakt troszczenia się męża o żonę i dzieci, a także fakt przyjaznego ustosunkowania się do porzuconego małżonka, zupełnie nie przesądza o braku trwałego rozkładu małżeństwa, którego istotą nie jest nienawiść i niekulturalne odnoszenie się do siebie małżonków, ale tylko zerwanie stosunków intymnych bez nadziei powrotu do nich”.

Sąd orzekając rozwiązanie małżeństwa przez rozwód orzeka, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Orzekając o winie, sąd może uznać winę obojga małżonków, uznać brak winy obojga małżonków albo uznać winę jednego z małżonków. Na zgodny wniosek małżonków Sąd może również orzec rozwód bez orzekania o winie.

Najczęściej rozkład pożycia jest skutkiem wielu przyczyn, a nie jednej. Wśród przyczyn rozkładu pożycia małżeńskiego wyróżnić należy między innymi: zdradę, stworzenie pozorów zdrady, naruszenie obowiązków małżeńskich. Małżonkowie są bowiem obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, za zawinioną przyczynę rozkładu pozycia małżeńskiego można uznać na przykład brak wsparcia żony będącej w zaawansowanej ciąży. W uzasadnieniu wyroku z 12.03.2010 r., I ACa 35/10, LEX nr 1120365, Sąd Apelacyjny w Katowicach uznał za zawinioną przyczynę rozkładu pożycia opuszczenie żony w zaawansowanej ciąży, odmowę jej wsparcia w trudnych chwilach, nieinteresowanie się porodem oraz przeznaczenie wspólnych środków na zakup mieszkania, w którym mąż sam zamieszkał.

W wyroku z  dnia 1 października 1997 r., sygn. I CKN 246/97, LEX nr 668911, Sąd Najwyższy poparł ustalenia sądu apelacyjnego, który jako przykłady zawinionych przyczyn rozkładu pożycia wymienił: „częste opuszczanie wraz z dzieckiem wspólnego domu i wyjazdy do matki nie zawsze spowodowane postępowaniem pozwanego, zaniedbywanie w czasie pobytów u matki – trwających kilka, a niekiedy kilkanaście tygodni – obowiązków domowych, swobodne określanie daty powrotu do męża, zbyt emocjonalne i niedojrzałe podejście do wyłaniających się konfliktów”.

Zawinioną przesłanką rozkładu pożycia może być niechęć do podjęcia pracy zarobkowej przez jednego z małżonków, pomimo istnienia takiej możliwości. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 9 marca 1956 r., sygn. IV CR 36/55, OSN 1956/4, poz. 110: „Takie zachowanie się małżonka będzie z reguły ważnym powodem rozkładu pożycia, o ile drugi małżonek na niewłaściwość tego zachowania zwrócił uwagę i domagał się jego zmiany”.

Pamiętać również należy, iż nie zawsze każde negatywne zachowanie małżonka, a nawet zdrada prowadzi do uznania jego wyłącznej winy w rozkładzie pożycia małżeńskiego. Może się bowiem okazać, iż inne z zachowań małżonka doprowadziły do wcześniejszego rozkładu pożycia małżeńskiego, a dane negatywne zachowanie jak np.. zdrada, czy opuszczenia współmałżonka było jedynie następstwem już wcześniej występującego rozkładu pożycia małżeńskiego stron.

Sąd rozwiązując małżeństwo przez rozwód orzeka również o alimentach na rzecz współmałżonka, alimentach na rzecz dziecka, kontaktach z dzieckiem, władzy rodzicielskiej nad małoletnim, czy wspólnym mieszkaniu stron.

Mam nadzieję, że choć w pewnym stopniu rozwiałam Państwa wątpliwości odnośnie spraw o rozwód, w razie dalszych pytań zapraszam do kontaktu w celu omówienia się na poradę.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak w ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej w Chrzanowie reprezentuje klientów oraz udziela porad prawnych w sprawach o rozwód.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

W ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej zajmuję się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.

Na czym polega przestępstwo znęcania? Jakie zachowania możemy zakwalifikować jako wypełniające znamiona tego przestępstwa? I nad kim można się znęcać? Na te i inne pytania postaram się odpowiedzieć w poniższym artykule.

Przestępstwo znęcania opisane w art 207. k.k. popełnia ten kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy. Sprawca tego przestępstwa podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Znęcać się można również nad osobą nieporadną,  ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, Sprawca takiego występku podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Przestępstwo to należy do przestępstw domowych  Przestępstwo to należy do przestępstw domowych, do których najczęściej dochodzi w zaciszu domu. Sprawca znęca się bowiem najczęściej nad żoną lub mężem, konkubina, czy konkubentem, dziećmi, rodzicami, czy dziadkami.

Znęcanie oznacza zadawanie cierpień, czy też czynienie życia uciążliwym. Znęcanie fizyczne to zadawanie cierpień fizycznych, jak na przykład bicie, popychanie, ciągnięcie za włosy. Przemoc, która należy do istoty znęcania fizycznego, może być również przemocą pośrednią - stosowaną bezpośrednio na rzecz w celu wywarcia pewnej presji psychicznej na ofiarę. Przemocą jest też zachowania polegające na zmienienie zamków w mieszkaniu i tym samym pozbawienie pokrzywdzonego dostępu do schronienia, odcięcie wody, odcięcie energii, gazu.

Znęcaniem psychicznym jest natomiast spowodowanie dyskomfortu psychicznego u ofiary, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie jej życia, robienie jej na złość. Znęcaniem takim będzie  na przykład zabieranie emerytury osobie starszej, odmowa wydania takich pieniędzy na żądanie, trzaskanie drzwiami, włączanie światła w późnych godzinach nocnych i hałasowanie, w których śpi pokrzywdzony, a nawet prowokowanie do kłótni, czynienie na złość, celowe wyprowadzanie z równowagi. Za znęcanie się psychiczne uważa się również organizowanie w mieszkaniu zajmowanym wspólnie z pokrzywdzonym przez sprawcę libacji alkoholowych, zanieczyszczanie mieszkania.

Nadmienić należy, iż samo odrzucenie emocjonalne przez osobę bliską samo w sobie nie realizuje znamion znęcania psychicznego do zaistnienia przestępstwa niezbędne są bowiem dodatkowe zachowania sprawy, uprzykrzające życie pokrzywdzonego. Zachowania składające się na przestępstwo znęcania z art. 207 § 1 k.k., składają się z wielu pojedynczych zachowań, które realizują  znamiona czynu zabronionego. Zachowania takie, jak: naruszanie nietykalności cielesnej, zniewaga, nękanie, złośliwe niepokojenie, czy groźby bezprawne, a nawet pozbawienie wolności na krótkie okresy, nieprzekraczające 7 dni są konsumowane przez przestępstwo znęcania z art. 207 § 1 k.k.. Wyjątkowo za znęcanie się można uznać również postępowanie ograniczone wprawdzie do jednego zdarzenia zwartego czasowo i miejscowo, lecz odznaczające się intensywnością zadawania dolegliwości fizycznych lub psychicznych, a zwłaszcza złożone z wielu aktów wykonawczych rozciągniętych w czasie, tak też stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia  27.02.2002 r., sygn. II KKN 17/00, wyjaśnia, że znamię czasownikowe „znęca się” oznacza, że występek ten najczęściej jest realizowany przez wielokrotne zamachy, chociaż w sytuacji wyjątkowej wystarczy jednorazowe zachowanie.

Dla wypełnienia znamion znęcania niezbędnym jest zaistnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu. Nie jest zatem możliwe wzajemne znęcanie się nad sobą małżonków w tym samym czasie (tak na przykład wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4.06.1990 r., sygn. V KRN 96/90).        

Nadmienić należy, iż ostrożnie należy podchodzić do zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa znęcania nad małżonkiem w trakcie lub bezpośrednio przed złożeniem powództwa o rozwód. Czasem bowiem małżonkowie liczą, iż w ten sposób uzyskają orzeczenie o winie w rozkładzie pożycia małżeńskiego.

Adwokat Weronika Gawor-Pietrzak w ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej w Chrzanowie reprezentuje klientów oraz udziela porad prawnych w sprawach karnych.

W razie dalszych pytań proszę o kontakt telefoniczny lub za pomocą wiadomości e-mail w celu umówienia spotkania w Kancelarii.

W ramach prowadzonej Kancelarii Adwokackiej zajmuję się prowadzeniem spraw zwłaszcza na terenie województwa małopolskiego (m. in. Chrzanów, Trzebinia, Oświęcim, Chełmek, Kraków) oraz śląskiego (m. in. Jaworzno, Sosnowiec, Mysłowice, czy Katowice). W razie potrzeby pomoc prawna może być przy tym świadczona na terenie całego kraju, a spotkanie odbyć się online.