Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Groźba może mieć postać ustną, pisemną, może również być wyrażona gestem. Sprawca ma grozić popełnieniem przestępstwa. Chodzi tutaj o jakiekolwiek przestępstwo. Nie wyczerpuje znamion czynu z art. 190 § 1 k.k. grożenie popełnieniem wykroczenia, deliktem dyscyplinarnym, czy też naruszeniem zasad współżycia społecznego lub naruszeniem norm zwyczajowych.
Przestępstwem jest grożenie innej osobie, pod warunkiem że groźba wzbudza u adresata uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Badaniu przez Sąd podlega, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia.
Nie można jednak przy tym abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2017 r. sygn. akt IV KK 213/16: „Subiektywne odczuwanie zagrożenia przez daną osobę należy konfrontować z wiedzą, doświadczeniem i psychologią reakcji ogółu społeczeństwa, obiektywizować poprzez poczucie zagrożenia w danych okolicznościach, jakie towarzyszyłoby przeciętnemu człowiekowi .”
Uważa się, że sprawca nie musi mieć zamiaru spełnienia groźby, musi mu jednak towarzyszyć zamiar wywołania obawy jej spełnienia (tak wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. IX Ka 768/13).
Przestępstwo stypizowane w art. 190 § 1 k.k. ścigane jest na wniosek pokrzywdzonego. Zatem, pokrzywdzony tym przestępstwem musi złożyć przed organami ścigania wniosek o wszczęcie postępowania karnego i ukaranie sprawcy. Po złożeniu przedmiotowego wniosku postępowanie toczy się z urzędu.